ZOR MUYMUŞ NE?

Tango öğrenmeye başladıktan sonra bu işin çok ta kolay olmadığını fark etmem çok sürmedi. Adım atarken yolda yürür gibi doğal ama bir kuğu gibi zarif, güçlü ve dengeli olmak gerekiyormuş. Adım attığım dizimi germeliymişim ama kazık gibi değil, doğal bir gerginlik olmalıymış, merkez bacagım çok bükük değil ama çok
gergin de değil, rahat olmalıymış. omuzlarım parmak ucu hizasında olmalıymış, ayaklarım yerde mıknatıs varmış gibi zeminle her zaman temas halinde ve üst bedenim her zaman başımdan bir iple yukarı çekiliyormuşcasına yukarıda, kollarım ise destek değil denge aracı olmalıymış. Tüm bunları yapabilmem için
beden farkındalığı edinmem gerekiyormuş!!!

 Bu bilgilerden sonra rahatlatıcı olması gereken cümle geliyor tabi: 'Bunların bir anda oturmasını bekleme çalışarak zamanla oturtursun.' Gerçekten çok rahatlatıcı(!) Nasıl olur ki tüm bunlar? Yüzyıllarca çalışmam gerekecek! Hepsi ödümü patlatan cümlelerdi.

Gözümü korkutsa da dediklerinin hepsinin önemini çalıştıkça anladım. Küçücük bir açı dansın rahatlığına yansıyormuş. Burada tangonun saf eğlenceden ibaret olmadığını,
sabır, öz güven , disiplin ve kararlılık gerektirdiğini öğrenmeye başladım ve ağırdan almaya karar verdim. En başta nasıl bir eğitim şekli istediğimi yeniden düşündüm. Tamam figür öğreniyordum çok eğleniyordum ama ben çok sabırsız olduğum için her şeyi bir anda almaya çalışıyordum ve iyi bir tangocu olabilmek için bu huyumu köreltmem gerekiyordu. İşte bu yüzden yeniden kurslara bakmaya başladım. Öğrencilerle konuşup kurslarının ders yapılarını sordum. Sonunda tam ihtiyacım olan kursu, yani her şeyi ufak ufak, derslerde figürden çok tekniğe önem veren hocaların olduğu şu anki kursumu buldum. İlk dersime girdiğimde ne kadar doğru bir karar verdiğimi gördüm:

Bir buçuk saat boyunca dairesel ön ve yan adımın tüm teknik detaylarını inci gibi işleyerek gösterdiler. O zamana kadar 2 saniyelik bir hareketin bu kadar çok ayrıntısı olabileceğini hayal bile edemezdim. İşte bu! Ne kadar özenli ne kadar ayrıntıcılardı! Dersin sonunda her öğrenciyi tek tek izleyip ekstra ilgileniyorlardı. Buna bayıldım! Bu hem hareketle ilgili tüm detayları tekrar görmemize, hem hatalarımızı birebir düzeltmelerine, hem de her öğrencinin öz güven geliştirmesine fayda sağlayan bir yöntem.

Tabi bu kursa gelince her şey bir anda peri masallarındaki gibi mükemmel gitmedi. Aksine kötüleşti. Kötüleşmesinin sebebi benim o ana kadar kendimi çok iyi sanmamdı ve oraya gidince daha yolun başında olmayı bırak tek ayağımın hala yolda değil kapı eşiğinde olduğunu anlamamdı. Ne kadar eksiğim ve ne kadar çok yanlışım varmış! Bir şeyi en baştan öğrenmek bir şey, yanlış öğrendiğim bir şeyi düzeltmek bambaşka bir şey ve ekstra zor. Eksiklerimin ve yanlışlarımın fazlalığını görünce ciddi anlamda bir çöküş yaşadım. Şimdiye kadar hiçbir şey öğrenememişim diye düşünüyordum. Moralim sürekli bozuluyordu. Ama baktım ki çalıştıkça oturuyor, çalışmalarımı artırdım. Arkadaşımla ders dışında ekstra pratik yaptık ve doğru teknik beni rahatlattığı için yanlış olanı kafamdan atıp doğrusunu yerleştirmenin o kadar zor gelmediğini gördüm.

Pozitif sonuç almak benim de pozitif düşünmeme yardım etti. Benim ihtiyaçlarımı tam olarak karşılayan bir kurs bulduğum için mutlu olmalıydım ve moralimi bozmadan istikrarlı bir şekilde çalışmaya devam etmeliydim. Çalışmalarıma sporu da katmalıydım ki bedenim daha dinç, esnek ve sağlıklı olsun.Sonuçta öğrendiğim dans alelade kolay bir şey değil; öğrendiğim şey tango!...

DANS SAYESİNDE KENDİMİ BULDUM!

Kimim ben? Çok felsefi bir soru değil, yalnızca merak. Kimim ben? Yakın bir zamana kadar bu sorunun cevabını bilmiyordum. Adımı, cismimi bilmek kim olduğumu bilmeme yetmiyordu. Bildiğimi sandığım zamanlar oldu ama çok geçmeden 'Bu ben değilmişim.' dedim. Ama hiç ummadığım bir anda dans sayesinde kendimi buldum.

Dansa kadar çok fazla şeyle ilgilendim.Mesela dağcılık yaptım, tiyatro dersleri aldım, çizim yaptım, arkeoloji ve sanat tarihiyle ilgilendim. Hepsinden de keyif aldım ve herhangi birine ağırlık verip devam etseydim başarılı olurdum ama hepsini sevmeme rağmen bir bakımdan hiçbiri beni yeteri kadar mutlu etmiyordu. Artık yapabileceğim, kendimi ifade edip mutlu olabileceğim bir şey bulamayacağımı düşünürken ta taaa: Tango ile tanıştım.

 İlk dans ettiğim an tango ile ilgili bilgim sıfırdı. Sadece bir dans türü olduğunu biliyordum ve sıkıcı yaşlı dansı diye adlandırıyordum. Ama arkadaşım tango gecesine gelmem için ısrar edince mecbur kaldım ve sıkıla sıkıla o gıy gıy (!) müziklerde insanların garip karmaşık hareketler yapmasını izledim. Sürekli saatime bakıyordum 'Bitse de gitsek.' diye. Sonra adını şu an hatırlamadığım bir bey beni dansa kaldırdı. Ben de dans etmeyi hiç bilmediğimi söyledim, istemedim. Israr etti bana yardımcı olacağını söyledi. Ben de utana sıkıla kabul ettim. İlk bir iki adımdan sonra çok hoşuma gitti. Tökezleye tökezleye olan adımlarımla bile dans ederken çok eğlendim. Şarkı bittiğinde büyülenmiştim. Bir dansın bana bu kadar farklı hissettirebileceğini hiç düşünmezdim. Beni dansa kaldıran beye 'Oturmayalım lütfen, bir şarkı daha dans edelim, çok sevdim' dedim. Bir şarkı daha dans ettik. O şarkının sonunda tango kursuna yazılmaya karar verdim. Her yerdeki tango kurslarını tek tek aramaya başladım. Üniversite kulüpleri, dernekler, özel kurslar...

Hangisi daha iyidir hangisiyle daha mutlu olurum diye düşünürken bir yandan da beklemeye dayanamıyordum, bir an önce ders almaya başlamak ve dans etmek istiyordum. İlk dansımdan büyülendiğimi hatırlıyordum ama onun anısı solmaya başlamıştı ve o büyülenmeyi yeniden yaşamak istiyordum. En sonunda bir kurs buldum, ilk dersime oradan da ilk pratiğime gittim. 4 saat boyunca hiç oturmadan dans ettim. O zaman; hayatımda ilk defa kendimden emin bir şekilde ' Artık kendimi tanıyorum!' diyebildim. O zamandan beri ders alıyorum, çalışıyorum, pratiklerle, bana faydası olacak farklı dans ve spor teknikleriyle dansımı ileriye taşıyorum. İlk başta gıy gıy dediğim tango müziğine de şu anda bayılıyorum.

Evet bu durumda ben kimim? Ben bir DANSÇI ve DANS TUTKUNUYUM!